Zoeken

Tip

De afspraak

De afspraak was vrij eenvoudig. Op het station van O. Ik was op de afgesproken tijd aanwezig en het leek die dag drukker dan gewoonlijk. De krioelende massa bewoog zich voort naar hun bestemming. Een klas gilde voorbij. De taxi draaide stationair voor een volgende klant. Een geur van vanille deed me denken aan het openbaar toilet waar de luchtverfrisser vers was achtergelaten. Melchior kwam maar niet. Inmiddels wachtte ik al twintig minuten en Melchior nam niet op. En nu? Ik besloot richting het centrum te wandelen. Eerder slenteren, de hitte van de middag werd verzengend, alsof het asfalt vastplakte aan mijn schoenen. Dorst had ik. Zal ik een muntthee bestellen bij dit café? Drie mannen keken achter hun koffie bedenkelijk naar mijn voorkomen. Zat mijn overhemd niet goed? Was het te frivool? De twijfel sloeg toe. Ik vermande me. Het zal mijn verbeelding wel zijn. De mannen doorbraken de stilte met een zacht Arabisch. Melchior belde. Waar ik was? Op een terras in het centrum van O. O? Ja, daar hadden we toch afgesproken? P.? Nee? P.? Ik weet zeker dat het O. was. Dat had je toch geappt? Niet? Je bent al in P.? Goed. Ik pak de volgende trein. Ja, ik kan er over drie kwartier zijn. Geen probleem. Kan gebeuren. Tot zo. Ik dronk mijn thee op. Betaalde en liet de goedlachse ober achter met het koekje nog onaangeroerd op het schoteltje. Adieu! De trein bood wat verkoeling. De airconditioning stond aan en de plakkerigheid maakte plaats voor comfort. De warmte had me slaperig gemaakt. Zou ik mijn ogen even sluiten? Een hazenslaapje? Ik had nog een half uur voordat de trein in P. zou arriveren. Het kon geen kwaad. De trein deed het terrein veranderen. Heuvels maakte plaats voor open velden vol hooibalen. Meneer? Abrupt kwam er een einde aan mijn gedoezelde staat van zijn. Meneer! We zijn aan het eindpunt van ons traject en gaan niet verder. De conducteur was een forse vrouw van middelbare leeftijd met een afgeleefde tas. Haastig pakte ik mijn spullen en stapte uit. Waar ben ik? R. R.? Op mijn telefoon stonden vier berichten van gemiste oproepen. Melchior en mijn moeder. Waar ik was, of ik hem wilde bellen, is er iets aan de hand?  En mijn moeder, of ik aanstaand weekend zin had om te helpen met het opruimen van de zolder. Het was al laat geworden. De volgende trein terug zou pas over een uur vertrekken. De zolder stond vol met spullen waar ik de confrontatie niet mee aan wil gaan. Het bericht van moeder deed me teruggaan naar mijn jeugd. De slepende ziekte van vader. De tijd die wegtikt in een kamer vol onuitgesproken woorden. De mooiste jaren van je leven zonder één reet te doen, behalve wachten. Op de volgende trein. Ik stapte uit in P. Geen Melchior. Met maar een paar procent in de batterij had ik nog net voldoende voor één belletje. Melchior nam op. Hij was weer huiswaarts gekeerd. Het maakte niet uit. Hij was wat gaan dwalen en had in een winkel nog een mooi boek gekocht. Daarin zou hij net gaan beginnen. Zullen we het anders volgende week dinsdag nog een keer proberen? Ik lachte. Het schuldgevoel viel als een last van mijn schouders. Dat is goed. Dit weekend ben ik bij mijn moeder en zondag ben ik waarschijnlijk kapot. Dinsdag was prima. Ik had immers toch niets te doen die dag.

Parbleu
149 5

Vakuum (2011)

Shalekhet. Gevallen gebladerte.                                                                                                    Meer dan een stap teveel gezet                                                                                                      op adergelaten voorvaderen. Het verleden roest er als bloed                                                                                                        op hun verschrikte ijzergelaat,                                                                                                        weerkaatst melaats metaal. Ledematen spoorloos, later                                                                                                            medeleven mateloos. Geen                                                                                                              makkers in deze gang, wel                                                                                                              verstaalde akkers en haat                                                                                                                vertaald. Hach, die Rache. Gonzende kogels doorheen de                                                                                                        wonde, intussen in de gehoortunnel                                                                                                tinnitus. Kus? Verzoening? Nein. Vergeltung, in unserem Menschsein, ein Vakuum.     (2011, impressie bij kunstwerk in het Joods museum)

Steven Verbeeck
8 0

Godvergeten.

  In het gerechtsgebouw van Kortrijk werden in de jaren 70tig tientallen jonge mensen veroordeeld omdat ze betrapt waren met een joint. Ze kregen levenslang. Jaren later bleek dat ze door vrienden van de rechters jarenlang seksueel misbruikt waren, sommige verkracht. De daders kregen / kunnen levenslang genieten van een hoog pensioen. HET GEBEURT NU NOG, SLACHTOFFERS WORDEN AL DIE TIJD IN VERGEETPUTTEN OPGESLOTEN. Omdat ze een  joint liever hebben dan alcohol.   Alcohol het bloed van christus die geen drugs genoemt mag worden. Volgens de EVP de lakeien van het Vaticaan. Nog altijd worden arme mensen, bruine mensen, alternatieve mensen die kiezen voor een joint geterroriseerd. In vele gevalen gekwetste mensen, men vraagt zich nooit af WAAROM JONGE MENSEN KIEZEN VOOR DRUGS. WELKE  PIJN WIL MEN VERDOVEN MET ALCOHOL OF DRUGS. De war on drugs, de oorlog tegen drugs, is al decennialang een massamoord op arme, bruine en alternatieve mensen. Dit komt door degenen die nog steeds denken vanuit de industriële cultuur, terwijl de wereld naar een IT-cultuur evolueert. Een voorbeeld: Louis Tobback zei in een interview naar aanleiding van de opening van het nieuwe stadhuis van Leuven dat internet tijdelijk was en dat hij niets wist van e-mail. Hij zei niet: WE GAAN U BEGELEIDEN NAAR EEN NIEUW TIJDPERK VAN WEBS EN APPS, WE ZULLEN ZORGEN VOOR MIDDELEN VOOR IEDEREEN ZODAT MEN VANOP AFSTAND KAN COMMUNICEREN. Een paar jaar later was er covid.  Vraag: hoeveel oudere mensen zijn er dood doordat ze bezoek eisten?  In Brussel worden bruin mensen al decennialang voor een grammetje cannabis veroordeeld, wat betekent dat ze geen getuigschrift van goed gedrag en zeden meer krijgen, wat betekent dat ze geen werk vinden.  Men vraagt zich af waarom er in Brussel zoveel haat is tegen overheidsambtenaren. ra ra ra waarom? Terwijl de vriendjes, ZIE FOTO met alles weg komen. Dagelijks worden politie ambtenaren verplicht enorm veel werk te steken in opsporing van cannabis gebruikers. Justitie wordt overspoeld, gevangenissen zitten propvol.  De enige die er voordeel bij heben zijn de witte boord criminelen die ongecontroleerd miljarden zwart geld maar het buitenland kunnen slepen. Want daar is geen volk  geen tijd en geen  plaatsen voor in de overvolle gevangenissen. Het grootkapitaal dankt vooral de sosialist louis tobback die decennia lang iedere politie beambte op cannabis jacht stuurde.  Het resultaat van die politiek is dagelijks te zien aan de misdaad in de straten. Vandaag zegt louis tobback in het boek geschreven door Jan lippens "ik wil cannabis legaliseren" 40 jaar te laat. Wat met die arme, bruin, alternatieveling wiens leven tot stilstand kwam? Had men 40 jaar geleden cannabis gelegaliseerd dan had mijn broer nog geleefd had mijn beste vriend geen zelfmoord gepleegd in de vergeetputten van Merksplas. Een plaats waar de "socialist" louis tobback voor gezorgd heeft.  Al decennialang slaagt de politiek  er niet in om drugs uit de samenleving te verwijderen. Bij inbeslagname van drugs spreekt men over het topje van de ijsberg. Over de rest van die ijsberg is er stilte. Men zou verwachten dat de overheid de slachtoffers, de  VERSLAAFDEN, zou helpen. Dat doet men niet. ZIEKE MENSEN WORDEN AL DECENNIA  IN GEVANGENISSEN VERGEETPUTEN  OPGESLOTEN. De armen, de bruine, en de alternatievelingen, niet de vriendjes, zie foto. Het is zeer simpel. In plaats van te proberen het aanbod te vernietigen, zou men zich beter richten op het verminderen van de vraag. In plaats van miljarden te besteden aan handboeien, gevangenissen  en bewakers zou men beter investeren in dokters en therapeuten. Zodanig dat er geen vraag meer is voor drugs. PORTUGAL bewijst dat die politiek werkt.  Maar daar zijn hier  de vakbonden tegen want dan zou de gevangenispopulatie voor de helft verminderen. Dat zou de macht van de vakbonden zeer sterk verminderen. Die wereldvreemdheid van vakbonden was te zien tijdens de regeerperiode van de heer Michel. De bewakers vakbonden staken, Daarmee dachten de bewakers vakbonden dat er revolutie zou ontstaan. Alsof het 1 Belg kon schelen hoe gevangen worden MISHANDELD. Belgische gevangenen die dagelijks worden gefolterd, volgens het Europese comité tegen foltering, werden nogmaals wekenlang door die stakingen gefolterd. In Denemarken hervalt 4% van de vrijgelaten gevangenen in België 40%. Nogmaals een bewijs dat de bewakers vakbonden EEN BENDE KNOEIERS ZIJN.. En totaal wereldvreemd. de war on drugs / oorlog tegen medicijnen.                                                “Waanzin is steeds opnieuw hetzelfde doen, en dan verschillende uitkomsten verwachten” Albert Einstein (1879-1955)   FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed
17 0